یکی از بزرگان و مقربان سلطان حسین میرزا است. وی سر میرزا مظفرالدین ابابکر را که راه طغیان و خلاف می پیمود و به سال 884 هجری قمری کشته شد به موجب فرمان به هرات برد و علی شیر حاکم هرات و سایر بزرگان از این خبر خوشحال شدند. (حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 120)
یکی از بزرگان و مقربان سلطان حسین میرزا است. وی سر میرزا مظفرالدین ابابکر را که راه طغیان و خلاف می پیمود و به سال 884 هجری قمری کشته شد به موجب فرمان به هرات برد و علی شیر حاکم هرات و سایر بزرگان از این خبر خوشحال شدند. (حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 120)
عبدالعزیز بن نحریربن عبدالعزیز بن براج شامی حلبی طرابلسی، مکنی به ابوالقاسم و مشهور به ابن البراج و ملقب به قاضی و سعدالدین و موصوف به عزالدین وعزالمؤمنین. از اکابر فقهای امامیۀ اواخر قرن پنجم هجرت و از وجوه و اعیان و از تلامذۀ سید مرتضی علم الهدی بوده و به همین جهت لقب غلام المرتضی نیز داشته است چه آنکه لفظ غلام در اصطلاح رجالی و درایه شاگردو تلمیذ را گویند و گویا او را خلیفه المرتضی گفتن چنانکه در بعض مواضع به نظر رسیده به جهت نیابت وی از طرف سید مرتضی در تدریس بوده است. به هرحال بعد ازوفات سید مرتضی به درس شیخ طوسی حاضر شده مراتب علمیه را تکمیل نموده و از طرف شیخ در بلاد شام نیابت داشته و به همین جهت در کلمات بعضی از اجله بخلیفه الشیخ هم ملقب بوده و گاهی ابوالصلاح حلبی را نیز خلیفه الشیخ گویند و بنا به تصریح راوندی مراد شیخ طوسی ازکلمه شیخ فاضل در اوائل بعضی از کتابهای خود همین قاضی ابن البراج است. باری ابن براج از دو استاد معظّم خود و از ابوالصلاح تقی و ابوالفتح کراچکی روایت کرده و شیخ عبدالجبار مفید راضی که در ولایت ری فقیه امامیه بوده و جمعی از اکابر وقت نیز از وی روایت میکنند و قضاوت ابن البراج در طرابلس 20 یا 30 سال بوده و به همان جهت به لقب قاضی شهرت یافته بلکه کلمه قاضی در کتب فقهی در صورت اطلاق و نبودن قرینه راجع به همین ابن البراج است و بس. او را در اصول و فروع تألیفاتی است. از آنجمله است: 1- جواهر الفقه که با چند کتاب دیگر مجموعاً به نام جوامع الفقه در ایران چاپ شده. 2- روضه النفس. فی احکام العبادات. 3- شرح جمل العلم و العمل سید مرتضی. 4- عماد المحتاج فی مناسک الحاج. 5- الکامل. 6- المعالم. 7- المعتمد. 8- المغرب. 9- المنهاج. 10- الموجز. 11- المهذب. این هفت کتاب اخیر همه در فقه است و کتابی هم در کلام داشته است. وفات او شب جمعۀ نهم شعبان 481 هجری قمری در حدود 80سالگی در طرابلس واقع گردید. رجوع به روضات الجنات ص 354 و مستدرک الوسائل ص 480 و هدیه الاحباب ص 50 و ریحانه الادب ج 5 ص 266 و ابن براج قاضی سعدالدین شود
عبدالعزیز بن نحریربن عبدالعزیز بن براج شامی حلبی طرابلسی، مکنی به ابوالقاسم و مشهور به ابن البراج و ملقب به قاضی و سعدالدین و موصوف به عزالدین وعزالمؤمنین. از اکابر فقهای امامیۀ اواخر قرن پنجم هجرت و از وجوه و اعیان و از تلامذۀ سید مرتضی علم الهدی بوده و به همین جهت لقب غلام المرتضی نیز داشته است چه آنکه لفظ غلام در اصطلاح رجالی و درایه شاگردو تلمیذ را گویند و گویا او را خلیفه المرتضی گفتن چنانکه در بعض مواضع به نظر رسیده به جهت نیابت وی از طرف سید مرتضی در تدریس بوده است. به هرحال بعد ازوفات سید مرتضی به درس شیخ طوسی حاضر شده مراتب علمیه را تکمیل نموده و از طرف شیخ در بلاد شام نیابت داشته و به همین جهت در کلمات بعضی از اجله بخلیفه الشیخ هم ملقب بوده و گاهی ابوالصلاح حلبی را نیز خلیفه الشیخ گویند و بنا به تصریح راوندی مراد شیخ طوسی ازکلمه شیخ فاضل در اوائل بعضی از کتابهای خود همین قاضی ابن البراج است. باری ابن براج از دو استاد معظّم خود و از ابوالصلاح تقی و ابوالفتح کراچکی روایت کرده و شیخ عبدالجبار مفید راضی که در ولایت ری فقیه امامیه بوده و جمعی از اکابر وقت نیز از وی روایت میکنند و قضاوت ابن البراج در طرابلس 20 یا 30 سال بوده و به همان جهت به لقب قاضی شهرت یافته بلکه کلمه قاضی در کتب فقهی در صورت اطلاق و نبودن قرینه راجع به همین ابن البراج است و بس. او را در اصول و فروع تألیفاتی است. از آنجمله است: 1- جواهر الفقه که با چند کتاب دیگر مجموعاً به نام جوامع الفقه در ایران چاپ شده. 2- روضه النفس. فی احکام العبادات. 3- شرح جمل العلم و العمل سید مرتضی. 4- عماد المحتاج فی مناسک الحاج. 5- الکامل. 6- المعالم. 7- المعتمد. 8- المغرب. 9- المنهاج. 10- الموجز. 11- المهذب. این هفت کتاب اخیر همه در فقه است و کتابی هم در کلام داشته است. وفات او شب جمعۀ نهم شعبان 481 هجری قمری در حدود 80سالگی در طرابلس واقع گردید. رجوع به روضات الجنات ص 354 و مستدرک الوسائل ص 480 و هدیه الاحباب ص 50 و ریحانه الادب ج 5 ص 266 و ابن براج قاضی سعدالدین شود
